Precieze oorzaken ADD onbekend

Wie wil weten wat de oorzaak van ADD is, zal daar geen eenduidig antwoord op vinden. Ondanks meningsverschillen tussen medische en psychologische professionals in verschillende landen over de ADD diagnose, zijn er verschillende theorieën naar voren gebracht met betrekking tot de mogelijke oorzaken van ADD, zonder dat daar sluitend bewijs voor is:

1. Hersenbeschadiging
Een hersenbeschadiging is een mogelijke oorzaak van ADD en werd naar voren gebracht in 1908 door Tredgold, die verklaarde dat hyperactiviteit was gekoppeld aan organische hersenbeschadiging waarvan hij geloofde dat dit werd veroorzaakt door verwonding, zuurstoftekort, prenatale complicaties of infectie tijdens de geboorte.

Later onderzoek toonde aan deze theorie gebrekkig is (Stewart en Olds, 1973). De meeste kinderen met ADD vertonen geen ‘harde’ tekenen van schade aan de hersenen. Dergelijke schade komt bij slechts 10% of minder van deze populatie voor.

Er kan echter een tekort in het metabolisme van neurotransmitters zijn (natuurlijke chemische stoffen in de hersenen). Stimulerende middelen zoals methylfenidaat (Ritalin) en dextroamphetamine (Dexedrine) kunnen nuttig zijn om de symptomen bij een aantal van deze kinderen te verhelpen. Dit suggereert een ‘oorzakelijk verband’ met een stof in de hersenen. Deze medicijnen hebben echter alleen effect op het gedrag op korte termijn.

Wender (1971) suggereerde dat sommige kinderen met tekenen van ADD, een defect hebben in het remmend systeem in het limbisch gebied van de hersenen (die rechtstreeks betrokken zijn bij opwinding en beloning). Dit defect in het remmend systeem kan zich uiten in openlijke symptomen zoals hyperactiviteit en het feit dat ADD-patiënten minder gevoelig zijn voor de effecten van de versterkingen (belonen en straffen). Dit veroorzaakt hun onvermogen om effectief te leren.

Het bewijs voor grootschalige organische hersenbeschadiging bij deze kinderen is echter niet overtuigend.

2. Genetica
10% van de ouders van een ADD kind zijn ook hyperactief en bij eeneiige tweelingen blijkt dat vaker beide ADD hebben ten opzichte van twee-eiige tweelingen. Hieruit blijkt dat ADD vaak erfelijk is wat door veel artsen wordt bevestigd.

3. Omgevingsfactoren
Kunstmatige kleurstoffen in diverse voedingsmiddelen, zuurstof niveaus in de atmosfeer, milieuvervuiling en tl-licht niveaus zijn allemaal aangewezen als mogelijke oorzaken voor ADD. De experimenten die deze factoren aanwijzen zijn doorgaans slecht ontworpen. Er zijn aanwijzingen, dat speciale diëten (bijvoorbeeld de Feingold dieet, 1975 – die kunstmatige kleurstoffen, smaakstoffen en natuurlijke salicylaten beperkt) kunnen ‘werken’ voor sommige patiënten. Er is ook bewijs dat suiker (bv. in koolzuurhoudende dranken) het hyperactief gedrag kan versterken.

4. Familie factoren
Battle en Lacey (1972) suggereerden dat uit hun studie bleek dat de moeders van kinderen met ADD de neiging hebben om kritisch, afkeurend, niet aanhankelijk te zijn en zware straffen te gebruiken. Tegenwoordig wordt echter algemeen aangenomen dat dit soort gedrag een reactie is op het gedrag van het kind in plaats van de oorzaak van ADD (Weiss en Hechtman, 1986).

Het is duidelijk dat er veel meer onderzoek moet worden verricht voordat er ‘echte’ conclusies kunnen worden getrokken. De opvoedingsstijl is belangrijker dan de ouders zouden denken en veel ouders hebben dan ook bijstand nodig bij de opvoeding van een kind met ADD. Samengevat zijn de precieze oorzaken van ADD niet bekend.